Σάββατο 28 Φεβρουαρίου  2015

Χθες σου είπα Αγαπάκι μου πως η κυρά Κουκουβάγια μας  μου φέρνει στα φτερά της λέξεις και πλέκουμε με αυτές, οι δυο μας μαζί, παραμύθια και ιστορίες.

Οι λέξεις που λες μικρό μου, είναι κάτι μαγικά πράματα.

Μπορεί να γίνουν μαλακές ,χνουδωτές, χρωματιστές κλωστούλες για  να πλέξεις με αυτές ζεστά γάντια, σκουφιά, ζακέτες και καλτσάκια για τις ψυχές, μπορεί να γίνουν πολύχρωμα αερόστατα που θα σε ταξιδέψουν στην άκρη του κόσμου, αστέρια που θα φέγγουν για  να σου δείχνουν τον δρόμο. Μπορεί να γίνουν πηγή με γάργαρό νεράκι να σκύψεις  να το βάλεις στις χούφτες σου και να ξεδιψάσεις, μπορεί ακόμα να γίνουν ένα μεγάλο δέντρο με πράσινα κλαδιά να κάτσεις από κάτω να ξεκουραστείς η μπορούν να γίνουν ψωμί να σε χορτάσουν και  μια κουταλιά μέλι να σε γλυκάνουν.

Μπορεί όμως να γίνουν και άγρια σκοινιά που θα σε δέσουν και θα σε πληγώσουν, μπορεί να γίνουν  μαχαίρια που θα ξεφουσκώσουν το πολύχρωμο αερόστατο σου και βαρίδια στα πόδια σου που θα σε ρίξουν στον γκρεμό. Μπορεί να γίνουν νύχτα σκοτεινή που θα σε κάνει να χάσεις το δρόμο σου αλλά και δηλητήριο για να σε σκοτώσουν.

Εσύ θα μάθεις να φτιάχνεις ζεστά ρουχαλάκια για τις ψυχές με τις λέξεις, θα μάθεις  να τις κάνεις αστέρια, αερόστατα, καθαρό γάργαρο νερό, δέντρα σκιερά, ψωμί και μέλι και αν σου δώσουν λέξεις άγριες σαν σκοινιά, λέξεις μαχαίρια, λέξεις βαρίδια, λέξεις νύχτα και λέξεις δηλητήριο, εσύ θα τις αφήσεις να πέσουν κάτω να τις πάρει ο αέρας και η βροχή.

  

Παρασκευή  27 Φεβρουαρίου 2015

Απόψε, σχεδόν σταμάτησε να βρέχει  Αγαπάκι μου.

Είναι περασμένη η ώρα, νύχτα  και έχει  σκοτάδι.Το φεγγαράκι έχει αποκοιμηθεί και αυτό σε μια αγκαλιά από σύννεφα. Κάθομαι κοντά στο τζάκι, συντροφιά μου έχω την φίλη μου την κυρά-Κουκουβάγια, θα την γνωρίσεις και εσύ.
H κυρά-Κουκουβάγια του σπιτιού μας είναι ένα  σοφό πουλί. Κουβαλάει στις  φτερούγες της λέξεις. Έρχεται εδώ και μαζί πλέκουμε παραμύθια και ιστορίες με τις λέξεις. Και τις δυο μας συντροφεύει το τραγούδι της θάλασσας.

Αν τραγουδάει η θάλασσα; Ω μα ναι! Τραγουδάει, νανουρίζει με το τραγούδι της  όλα τα πλάσματα που έχει στην αγκαλιά της και φτάνει το τραγούδι της σαν δώρο και σε μας τους ανθρώπους.

Το πρωί θα δω τον ήλιο που θα έρθει από την άλλη πλευρά της γης. Κάθε πρωί κοιτάω την ανατολή μα τώρα τελευταία δεν την έβλεπα. Ναι γίνεται και αυτό καμιά φορά,  να κοιτάς κάτι μα να μην το βλέπεις.

Μόλις ό ήλιος φανεί εκεί στην γραμμούλα εκείνη που ο ουρανός  κρατάει αγκαλιά τη  θάλασσα και  τα βάψει όλα ο ήλιος με χρώματα πορτοκαλιά, χρυσά και ροζ  θα ξυπνήσουν  τα δέντρα μας, οι ασημοπράσινες ελίτσες μας, οι ασπροντυμένες μυγδαλιές μας, η ροδιά μας, οι λεμονιές με τα κατακίτρινα στρουμπουλά λεμόνια και οι πορτοκαλιές με τα γλυκά πορτοκάλια. Θα ξυπνήσουν τα χαμομηλάκια με την κίτρινη καρδούλα, οι μαργαρίτες, οι ντροπαλές μας ανεμώνες, το φασκόμηλο  και η αγριορίγανη μας. Θα ξυπνήσουν και όλα τα μικρά ζουζουνάκια και τα πουλιά που έχουν χτίσει τα σπίτια στους στη στέγη του σπιτιού μας αλλά και όσα έχουν το σπιτικό τους στα δέντρα και θα αρχίσουν το τραγούδι.

Θα ξυπνήσουν τα σκλυλάκια και το γατάκι μας και θα αρχίσουν τα παιχνίδια.

Αχ έχει ομορφιές  πολλές ο κόσμος που θα έρθεις Αγαπάκι, έχει και ασχήμιες, μα εγώ θα σου μιλώ για τις ομορφιές. Θα σου τις δείχνω όλες μια- μια, να χορτάσεις ομορφιά καρδιά μου να γίνει η ομορφιά το όπλο σου για τις ασχήμιες.
Απόψε  θα σου πω  για την πέτρα εκείνη που είναι το θεμέλιο της ύπαρξης  σου.

Τον θεμέλιο λίθο-για να μαθαίνεις τις έννοιες με πολλές και διαφορετικές λέξεις-της ύπαρξης σου. Πολλές θα είναι αυτές οι πέτρες στα θεμέλια σου, κάποιες μπορεί να αποδειχτούν και … σαθρές, «τι είναι τούτο πάλι ρε γιαγιά;» θα μου πεις, Οι πέτρες που θα αποδειχτούν σκάρτες δηλαδή, που αντί να κάνουν γερά τα θεμέλια σου θα προσπαθήσουν  να τα κάνουν να τρίζουν. Όμως και αυτές θα έχουν την αξία τους γιατί θα σε μάθουν να ξεχωρίζεις το σκάρτο και να το βγάζεις στην άκρη.

Η πρώτη-  πρώτη θεμέλια  πέτρα σου όμως Αγαπάκι μου είναι τα υλικά από τα οποία δημιουργήθηκες.

Δύο σπουδαία υλικά.

Την Aγάπη που έχουν ο μπαμπάς και η μαμά σου, ο ένας για τον άλλο και την επιλογή τους να σε φέρουν στον κόσμο.

Είσαι λοιπόν καρπός Αγάπης και Επιλογής. Δεν «έτυχες» και να μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό Αγαπάκι μου γιατί είναι ευλογία να είναι καρπός Αγάπης και Eπιλογής.

Καλημέρα  Αγαπάκι μου,

 Σήμερα που  ξεκίνησα  να σου γράφω είναι Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου του 2015

Ο καιρός είναι βροχερός πολύ, ο ουρανός είναι σκεπασμένος από γκρίζα  χοντρουλά σύννεφα , είναι μάλλον θυμωμένα και αδειάζουν ασταμάτητα  πάνω στη γη νερό.

Αργότερα, μια άλλη στιγμή, θα σου μιλήσω για τη βροχή. Έχουμε άλλωστε  πολλά  να πούμε εμείς οι δυο.

Τι κι αν βρέχει όμως;

Για μένα ξημέρωσε η πιο όμορφη μέρα.

Για μένα ήρθε η Άνοιξη, λευκοφορεμένη,  Χρυσομαλλούσα και μοσχομυριστή και μου έφερε εσένα!  

Εσύ, τώρα που σου γράφω είσαι ένα ανθρώπινο σποράκι έξι εβδομάδων, μικρό, μικρούλι σαν ένα σπυρί φακή. Κάθε μέρα που περνάει θα μεγαλώνεις όμως και θα γίνεις ένας μικρός –στην αρχή-Άνθρωπος, με σάρκα από την σάρκα μου και αίμα από το αίμα μου!

Εγώ  είμαι η γιαγιά σου, η μια από τις δύο γιαγιάδες σου δηλαδή.

Τώρα εσύ δεν ξέρεις τι πράμα είναι αυτή η «γιαγιά» -η μήπως ξέρεις;-

Είσαι πολύ τυχερό που θα  έχεις δύο γιαγιάδες, έναν παππού και μια προγιαγιά. Ναι παρακαλώ έχεις και προγιαγιά. Μια προγιαγιά που ζωντάνεψε, ξανάνιωσε και κάθε τόσο ρωτάει:« πότε θα έρθει εκείνο το παιδάκι μας ;»

Για να καταλάβεις, η γιαγιά και ο παππούς, είναι η μαγεία στη ζωή μας!

Είναι παράθυρο στο παραμύθι και  το όνειρο της ζωής.

Είναι η πάντα ανοιχτή ζεστή αγκαλιά, το γλυκό ρουφηχτό φιλί, η τρυφερότητα, η άνευ όρων  και ανταλλαγμάτων φροντίδα  και προσφορά σε σένα. Είναι παραμύθι, γέλιο, παιχνίδι, «συμμαχία» και «συνωμοσία».  Είναι το βιβλίο της ζωής  το πάντα ορθάνοιχτο για σένα.

Είναι ότι θα σταλάζει μια σταγόνα μέλι στην πικράδα αυτού του κόσμου που θα έρθεις Αγαπάκι μου.

Όνειρό μου για σένα Αγαπάκι μου είναι  να έρθεις και να μείνεις γερό στη ζωή, να χαμογελάς πάντα, να είσαι ευτυχισμένο και Άνθρωπος. Τι είναι Άνθρωπος θα μου πεις..

Είναι ένα από αυτά τα πολλά , το σημαντικότερο,  που έχουμε να πούμε οι δυο μας, μην βιάζεσαι όμως, έχουμε καιρό.

Τούτο άλλωστε  δεν είναι ένα γράμμα.

Όχι! Είναι το Βιβλίο Μας  Αγαπάκι μου.

Ξεκίνησε να γράφεται σήμερα, σήμερα που έμαθα για την ύπαρξη σου και θα γράφεται όσο θα ζω και θα με έχεις στη ζωή σου. Γιατί οι γιαγιάδες και οι παππούδες κάποτε φεύγουν.

Ωω ωω… μην μου σουφρώνεις τα χειλάκια σου Αγαπάκι μου, οι γιαγιάδες και οι παππούδες φεύγουν σαν σώματα, η ψυχούλα τους όμως  είναι πάντα κοντά στα εγγόνια τους, να εκεί στο τσεπάκι της καρδούλας τους, σαν μαντηλάκι ασπροκεντημένο και ευωδιαστό.

Σε τούτο το βιβλίο λοιπόν, το βιβλίο Μας  θα σου γράφω όλα όσα έχω να σου πω, όλα όσα μαθαίνουν οι γιαγιάδες στα εγγόνια-Αγαπάκια τους. Θα σου γράφω τα παραμύθια και τα νανουρίσματα σου, θα γράφω όσα θα μοιραζόμαστε, μαζί, θα γράφω για τα παιχνίδια μας, τα γέλια και τις «αλητείες»  μας γιατί τι νομίζεις και τέτοιες θα κάνουμε μαζί. Μέσα δω θα σταλάζω σταγόνα-  σταγόνα το μελάκι που θα γλυκαίνει τη  πίκρα του κόσμου τούτου και κάποια στιγμή θα γράφουμε Μαζί εδώ. Εσύ το Αγαπάκι  και Εγώ η γιαγιά σου.